«Αν θέλεις, μπορείς να αγιάσεις και μέσα στην Ομόνοια», έλεγε ο Γέροντας Πορφύριος. Και τούτα τα λόγια του τα έκανε πράξη στην ταπεινή του βιωτή αγαπώντας τον κάθε άνθρωπο ως αδελφό του.
Το ταξίδι του ξεκίνησε από τον Άγιο Ιωάννη της Εύβοιας και με πίστη και προσευχή βρέθηκε σαν σε όνειρο στα ευλογημένα Καυσοκαλύβια, όπου κι έλαβε το μοναχικό σχήμα. Ωστόσο, ο Θεός δεν τον κράτησε στο Άγιο Όρος. Του έδωσε μια ισχυρή αποστολή, αξιώνοντάς τον να δώσει την ασκητική του μάχη μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία.
Ο Γέροντας Πορφύριος δόθηκε με αγάπη, αυταπάρνηση και άκρατη ταπείνωση στην υπηρεσία του ανθρώπου, στην υπηρεσία του άρρωστου και του βασανισμένου. Για τριάντα τρία ολόκληρα χρόνια λειτουργούσε στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεράσιμου στην Πολυκλινική Αθηνών της πλατείας Ομονοίας κι εξομολογούσε τις τυραννισμένες ψυχές. Με το προορατικό και διορατικό του χάρισμα βοήθησε να γιατρευτεί το σώμα και η ψυχή χιλιάδων πιστών. Ακόμα κι όταν αρρώστησε βαριά, συνέχισε να προσεύχεται και να στηρίζει με όλο του το είναι κάθε άνθρωπο που ζητούσε τη βοήθειά του.
Ως αληθινός Καυσοκαλυβίτης δεν ρίζωσε σε καμία καλύβη. Ρίζωσε, όμως, στις καρδιές των ανθρώπων ως ο άγιος της αγάπης, προτρέποντας όλους εμάς να είμαστε ένα, με κεφαλή τον Χριστό.
“Όταν θα φύγω, θα είμαι πιο κοντά σας.”